می توان گفت در اغلب موارد، درد در ناحیه کمر مربوط به فشاری است که به دلایل مختلف بر اعصاب اطراف نخاع وارد می شود و یا ناشی از حرکت مهره ها می باشد. در شرایط حاد تنها راه برداشتن فشار( حذف عامل به وجود آورنده فشار) و جلوگیری از حرکت کمر، عمل جراحی است. بسته به اینکه علت بروز عارضه چه چیزی باشد، اعمال مختلف و ایمپلنت های متفاوتی به کار گرفته می شوند. این عوامل می تواند شامل: فتق دیسک، تنگی کانال نخاعی، آرتروزها، جابجایی یا شکستگی مهره ها، بد فرمی ستون مهره هاو… باشد. که هرکدام روش عمل و ابزار و ایمپلنت های خاص خود را دارد.

روش های جراحی کمر:
1. لامینکتومی:
بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاعی و همچنین موارد دیگری مانند بیرون زدگی دیسک، تومورها، لغزش مهره ها و… تحت این عمل قرار می گیرند.در این روش استخوان قسمت پشت مهره ( لامینا) و بافت های آن خارج می شوند تا فشار از نخاع برداشته شود. بنابراین معمولا برای پایداری مهره ها از ایمپلنت هایی برای ثابت کردن مهره ها (فیوژن) استفاده می شود.

2. دیسککتومی:
زمانی از این روش استفاده می شود که قسمتی از دیسک بیرون زده و موجب اعمال فشار بر روی ریشه های عصبی می گردد؛ بنابراین قسمت بیرون زده و یا همه ی دیسک را خارج می کنند. این جراحی به هر دو روش باز و نیمه تهاجمی انجام می شود که در روش باز ابتدا باید لامینکتومی انجام شود.

3. فورامینکتومی:
فورامین در ستون فقرات، مجرایی است که ریشه های اعصاب از آن عبور می کنند. تنگ شدن فورامین موجب فشار بر روی اعصاب می شود، طی این عمل بخشی از ستون فقرات و یا دیسک برداشته می شود تا مجرای فورامین فضای کافی را پیدا کند.

4. تعویض دیسک:
روشی جدید است که در آن از دیسک مصنوعی به جای دیسک آسیب دیده استفاده می شود؛ نیازی به انجام فیوژن نبوده و محدودیت حرکتی برای بیمار ندارد.

5. فیوژن:
برای ایجاد ثبات در ستون فقرات و به دنبال آن جلوگیری از حرکت کردن کمر و تسکین درد، به کمک این روش دو مهره را به هم جوش می زنند.ایمپلنت های مورد نیاز در این جراحی کیج های بین مهره ای، پیچ و رادها و گرافت استخوانی می باشد.

6. جراحی تقویت مهره:
بیماران مبتلا به پوکی استخوان و یا دچار عوارض ناشی از تومور، تحت این جراحی قرار می گیرند.
7. کورپکتومی:
در این روش، جسم مهره ی، چند مهره را خارج کرده و از ایمپلنت های جایگزین مهره ای و گرافت استخوانی استفاده می کنند.